นิทานธรรม...เรื่อง “ผลไม้พิษ”

นิทานธรรม...เรื่อง “ผลไม้พิษ”
========================

นกฝูงหนึ่งพากันอพยพหนีความแห้งแล้งจากป่าแห่งหนึ่ง ไปยังป่าใหญ่อีกแห่งหนึ่ง เพราะพวกมันคิดว่าป่าใหญ่แห่งนี้คงจะอุดมสมบูรณ์ มีผลไม้ให้กินมากมาย แต่เมื่อพวกมันพากันมาถึงป่าใหญ่ ก็ต้องผิดหวัง เพราะป่าแห่งนี้ก็ค่อนข้างแห้งแล้งเช่นเดียวกัน ฝูงนกพากันบินหาผลไม้จนเหนื่อยอ่อน กระทั่งใกล้ค่ำ พวกมันก็ได้พบกับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีผลไม้สุกอยู่เต็มต้น

“พวกเรารอดตายแล้ว ต้นไม้นี้มีผลไม้ให้กินมากมาย” หัวหน้าฝูงนกร้องบอก

บรรดานกทั้งหลายต่างก็พูดขึ้นว่า “จริงด้วยๆๆๆ รีบๆกินกันเถอะ พวกเราหิวจะแย่อยู่แล้ว”

“ช้าก่อน..” นกชราตัวหนึ่งเอ่ยขึ้น “ผลไม้ต้นนี้น่าจะมีพิษ พวกเราจะเป็นอันตราย”

แต่พวกนกทั้งหลายไม่สนใจฟัง พากันบินลงไปจิกกินผลไม้ด้วยความหิวโหย ยกเว้นนกสองตัวผัวเมียกับลูกนกที่ไม่ได้เข้าไปกิน

“ทำไมเจ้าถึงเชื่อนกชราจนไม่ยอมให้เราลงไปกินผลไม้ล่ะ ข้ากับลูกหิวเหลือเกิน” แม่นกบอกกับพ่อนก
พ่อนกจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าเองก็หิวเหมือนกัน แต่ผลไม้ที่ต้นนี้ น่าจะเป็นผลไม้มีพิษอย่างที่นกชราบอก”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร เพราะเจ้าก็ไม่รู้จักต้นไม้นี้เหมือนนกตัวอื่นๆ นกชราอาจจะไม่รู้จริงก็ได้” แม่นกถามด้วยความสงสัย

“ใช่...ข้าไม่รู้จักต้นไม้นี้ แต่ข้าสงสัยว่า ในป่าใหญ่ที่แห้งแล้งอย่างนี้ ทำไมจึงยังหลงเหลือผลไม้บนต้นมากมายให้พวกเราได้กิน มันน่าจะตกเป็นอาหารของพวกลิงพวกนกในป่านี้ไปตั้งนานแล้วนะ”

“จริงซิ” แม่นกรำพึง “ถ้าอย่างนั้นมันคงเป็นผลไม้มีพิษอย่างที่เจ้าบอก”

พ่อนกผงกหัว พร้อมกับบอกแม่นกว่า “เราคอยดูกันต่อไปดีกว่า ว่ามันจะเป็นผลไม้พิษจริงหรือไม่”

ไม่นานนกทั้งฝูงที่เข้าไปจิกกินผลไม้ ก็ไม่สามารถทรงตัวจับบนกิ่งไม้ได้ และไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับปีกบินแม้แต่น้อย มันค่อยๆร่วงหล่นลงพื้นดินทีละตัวๆๆๆๆจนหมด เหลือเพียงนกชรา กับพ่อนกแม่นกและลูกนกเท่านั้น


นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า....ปัญญาจะเกิดมีขึ้นได้ก็ด้วยอาศัยการพินิจพิจารณาและการฟัง การคิด และการฝึก ดังนั้น ผู้มีปัญญาย่อมรักษาตัวรอดได้ เพราะสามารถวินิจฉัยเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างถูกต้อง ส่วนคนเขลาเบาปัญญา มักเป็นผู้ประมาทไม่ฟังคำตักเตือนของผู้ฉลาด ย่อมประสบกับความหายนะในที่สุด