นิทานชวนคิด…เรื่อง “ทำไมต้องตะคอกใส่กัน?”

นิทานชวนคิด…เรื่อง “ทำไมต้องตะคอกใส่กัน?”
================================

ในห้องเรียนห้องหนึ่ง…อาจารย์ถามลูกศิษย์ว่า…

“ทำไมเวลาคนโกรธกัน…แล้วต้องตะคอกใส่กันด้วย?”

ห้องเรียนเงียบไปหลายวินาที…ก่อนนักเรียนคนหนึ่งจะตอบว่า

“เพราะเราโมโห…เราก็เลยเสียงดังครับ”

“แต่ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ…ในเมื่ออีกคนก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ คุยธรรมดาก็ได้ยินแล้วนี่ ทำไมคนเราถึงต้องขึ้นเสียงกันด้วย?”

นักเรียนผลัดกันตอบคำถาม…แต่ไม่มีใครให้คำตอบที่อาจารย์พอใจ!!

อาจารย์จึงเฉลยว่า…

“เวลาคนสองคนโกรธกัน…หัวใจสองดวงก็จะห่างกันมากขึ้น เขาเลยต้องตะโกนเพื่อไปให้ถึงหัวใจของอีกฝ่าย”

ห้องเรียนเงียบสงัด…ก่อนที่อาจารย์จะเสริมว่า

“เวลาคนสองคนรักกัน…สังเกตสิว่าเขาจะไม่ตะโกน แต่จะคุยกันด้วยเสียงอ่อนโยน เพราะอะไร? ก็เพราะว่าหัวใจของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันไง”

“แล้วพอคนสองคนรักกันยิ่งกว่าเดิม…เสียงพูดนั้นก็จะแผ่วเบาจนกลายเป็นเสียงกระซิบ และสุดท้ายเขาก็ไม่จำเป็นต้องกระซิบด้วยซ้ำ แค่มองตาก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว”

“ดังนั้น คราวหน้าถ้าเธอตะคอกใส่คนที่เธอรัก…จงจำไว้ว่าเธอได้สร้างระยะห่างให้หัวใจของเธอกับเขาแล้ว”

จริง หรือไม่จริง?