นิทานธรรม...เรื่อง "เพราะ...น้ำผึ้งหยดเดียว"

นิทานธรรม...เรื่อง "เพราะ...น้ำผึ้งหยดเดียว"
==============================

ชายบ้านนอกคนหนึ่ง หาบน้ำผึ้งที่ใส่หม้อดินมาขายในตลาด มีคนเดินมาชนหาบของแก น้ำผึ้งจึงกระฉอกหกลงที่ถนน แกมิได้ว่าอะไร เดินขายเรื่อยไป พวกแมลงหวี่ได้กลิ่นน้ำผึ้งจึงบินมากินน้ำผึ้ง

ฝ่ายแมวที่อยู่ในบ้านใกล้ๆจุดนั้น เห็นแมลงหวี่จับกลุ่มกินน้ำผึ้งอยู่ก็ออกมาไล่ตะปบแมลงหวี่

สุนัขที่อยู่บ้านถัดไปเห็นแมวอยู่ที่ถนน จึงวิ่งออกจากบ้านมาไล่กัดแมว แมวรีบหนีเข้าบ้าน สุนัขก็ไล่เห่าแมวไปจนถึงบ้าน

เจ้าของแมวเห็นสุนัขของคนข้างบ้านมาไล่กัดแมว จึงคว้าไม้ไล่ตีสุนัขด้วยความโกรธ สุนัขวิ่งไปทางตลาดเพื่อไปหาเจ้าของที่ขายของอยู่ในตลาด

เจ้าของสุนัขเห็นเจ้าของแมวไล่ตีสุนัขของตนมา จึงออกมาต่อว่า

เจ้าของแมวก็ด่าตอบหาว่าเลี้ยงสุนัขไม่ดี ให้มาเที่ยวเพ่นพ่านไล่กัดแมวของตน

ลูกสาวเจ้าของสุนัขซึ่งนั่งขายของอยู่อีกด้านหนึ่ง จึงออกมาร่วมวงด้วย

“พูดให้ดีนะ หมามันจะไปรู้เรื่องอะไร มันเห็นแมวที่เจ้าของมันดูแลไม่ดี มันก็คงนึกว่าเป็นแมวจรจัด จึงไล่ฟัดเอา”

“เอ็งพูดให้ดีนะ ถือดีอย่างไรมาว่าแมวของฉันเป็นแมวจรจัด อีลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน” เจ้าของแมวโต้ทันควัน

แม่ของเด็กทนไม่ไหวลุกออกจากแผงขายของตะโกนใส่หน้า

“อ้าวๆ แกพูดได้อย่างไงว่าฉันไม่ได้สั่งสอนลูกฉัน อย่างนี้ต้องตบเสียให้เข็ด”

“แน่จริงก็ตบซี” เจ้าของแมวท้า

เท่านั้นแหละไม่รู้มือใครถึงหน้าก่อน ต่างตบตีกันเป็นพัลวัน ลามปามไปทำให้หาบและแผงขายของของแม่ค้าอีกหลายคนพลอยโดนเหยียบโดนชนไปด้วย เจ้าของหาบเจ้าของแผงที่โดนชนข้าวของพืชผักที่วางขายเสียหายเลยร่วมวงไพบูลย์ด้วย ตลาดร้านค้าในตอนนั้นกลายเป็นเวทีมวยย่อมๆขึ้นมาทันตาเห็น ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ไม่มีใครห้ามใครได้แล้ว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...ผู้ที่มองข้ามความสำคัญในสิ่งเล็ก
ๆ น้อย ๆ ต้องเสียทีเสียโอกาส มีมากมาย...ดังนั้นหากจะประกอบการหรือกระทำสิ่งใดอันมีผลกระทบต่อสาธารณชนที่เกี่ยวข้องทั้งหลาย...ต้องมีความรอบคอบระมัดระวังเพื่อมิให้เกิดความเสียหายต่อส่วนรวม...เอวัง...ก็มีด้วยประการละฉะนี้แล...